Dinsdagmiddag, de telefoon gaat...
“Mevrouw Ruinemans, kunt u er niet voor zorgen dat mijn man ook vrijwilligerswerk gaat doen? Hij gaat bijna met pensioen en straks zit hij thuis. Eerlijk gezegd zie ik daar een beetje tegenop. Hij is altijd timmerman geweest en dus heel handig. ”
Als projectleider voor een buurtproject voor ouderen spreek ik regelmatig met kwetsbare en vitale ouderen. Deze vraag valt een beetje rauw op mijn dak. Na een moment van stilte, antwoord ik dat haar man welkom is, maar wel op zijn initiatief. Ze geeft aan dat ze het begrijpt.
Enige tijd later bel ik mevrouw, laten we haar Pieters noemen, om iets door te geven. Meneer Pieters neemt de telefoon op. “Nu ik u toch spreek, mijn vrouw wil dat ik weer ga timmeren voor het project, maar daar begin ik niet aan. Toch wil ik best wel wat doen.” Ik ga er even rustig voor zitten en vraag hem: “Waar wordt ú dan blij van?” Het blijft even stil aan de andere kant. Dan, “ik geloof niet dat iemand dit ooit aan mij gevraagd heeft. In ieder geval wil ik niet meer luisteren naar mijn hamer. Ik wil mijn eigen stem wel vaker horen.”
Ik vraag wat meneer hiermee bedoelt. “Vroeger als kind zat ik in het koor. Ik was niet echt goed hoor, maar wel toonvast en ik had er zo’n schik van. Misschien kan ik wel af en toe zingen met een paar andere mannen uit de wijk”.
Het is inmiddels een jaar later. Op een verwenmiddag voor de vrijwilligers spreek ik meneer Pieters. Iedere dinsdag zingt hij met een klein clubje mannen, meestal bij hem thuis. Op mijn vraag: “Hoe vindt uw vrouw dat?" antwoordt hij, met een bijna ondeugende blik: “Prachtig, ze luistert naar ons stemmig koortje en blijft er voor thuis!”
Geweldig om te ervaren dat als je echt luistert naar de stem van je hart, het publiek vanzelf volgt.