Zaterdagochtend vroeg stapte ik, met mijn tennisteam in de auto, op naar de eerste match van het winterseizoen. Even schakelen, na een zomer buiten spelen, de tennishal weer in. Toch heeft het ook zijn charme.
In de hal aangekomen, werden we verrast door de rolstoeltenniscompetitie in dezelfde hal. Een nieuwe ervaring voor mij. Geweldig, dat dat kan! Toch voelde ik ook een soort plaatsvervangende schaamte, zo van: waarom ik wel en zij niet.
Snel omgekleed, vroeg ik me af welke schoenen gewenst waren in deze hal, met of zonder profiel. Ik had ze allebei bij me. Ik vroeg het aan een vrouw in de kleedkamer. Terwijl zij zich omkleedde, zei ze lachend: “Dat probleem heb ik gelukkig niet”, en ze ontdeed zich van haar prothese been. Met een mond vol tanden bleef ik achter, samen met haar been verhuld in spijkerbroek, dat leunde tegen de muur.
Na de wedstrijd kwam ik haar weer tegen in de kleedkamer. “Lekker gespeeld? ”, vroeg ik haar. “Heerlijk”, zei ze met een nog rood hoofd. “En weet je, dit is de eerste keer dat ik zelf een grap maak over mijn handicap. Gewoon omdat ik trots ben dat ik weer speel. En ik heb nog gewonnen ook.”
“Vroeger speelde ik ook op mijn voeten hoor. Maar nu niet meer, nu maak ik me zorgen over winterbanden”... en we hadden lol. Gewoon omdat het mocht.
Het voorval zette mij weer even scherp. Niet betuttelen, maar jezelf zijn en voorkómen dat je betutteld wordt.